วันอังคารที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558

ก่อนจะซื้อบาร์โหน ควรตรวจสอบราคาก่อนที่จะทำการซื้อ จะได้ไม่ผิดหวัง

ด้วย ก็ซื้อแล้วโยนลงน้าให้มัจฉาหลากหลายชนิดที่ลอยหัวแน่นขนัด ฝักใฝ่บริเวณหน้าศาลาผมเองพลอยเอากับเขาด้วยมันทั้งสนุกกับภูมิใจเมื่อเห็นสัตว์น้ำเข้ามาแย่งกันฮุบจนนัวเนีย เนื้อตัวหน้าตาของผู้สูงวัยคนนั้นเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นหนังตาสองข้างตี่ย้อยแทบจะติดกันใบหน้ารวมไปถึงคอกับแขน เป็นจํ้า เห็นแล้วเดาเอาว่าไม่โดนไฟ ก็ต้องเป็นน้ากรดแน่แท้ จะเป็นเพราะที่ดูน่าเกลียดหรือโชคไม่เข้าข้างสุดจะสันนิษฐานได้ จึงไม่ค่อยมีคนอุดหนุนแกผมเองยืนมองอยู่พักหนึ่งจึงเดินเข้าไปถาม“ขนมปังถุงละเท่าไหร่”

หญิงพิการเกือบทั่วร่างตอบไม่ชัด เนื่องจากปากคงถูกทำศัลยกรรมจนผิดรูป “สิบห้าค่ะ”จึงควักเงินจากกระเป๋ากางเกงยื่นส่ง ระหว่างโยนให้ปลา ก็คิดว่า คงต้องคุยกับแกถามไถ่ทำไมจึงพิการ เมื่อขนมปังหมดถุง จึงถอยหลังเข้าไปนั่งยังพื้นของศาลา หญิงผู้นั้นยังเดินร้องขายเสียงอู้อี้ แต่หาคนซื้อแทบไม่ได้ เร่เข้ามาจะผ่านหน้าไปอีก จึงยกมือเป็นว่าจะกั้นแล้วบอก“นี่แม่ค้าอยากคุยด้วยยอมเสียเวลาหน่อยได้ไหม”แกหยุดกึก หันเร็ว  บาร์โหนสำเร็จรูป จ้องหน้าคงสงสัย “จะเรื่องอะไรกัน”ผมส่ายตามองตามร่างกายอีกครั้ง คิดว่าไม่น่าเป็นแต่กำเนิด ต้องอุปัตเหตุหรืออะไรสักอย่าง จึงไม่อ้อมค้อมถามไปตรงๆ พร้อมซื้ที่หน้าและแขน“เป็นอะไรหรือครับเนีย”แกก้มมองแขนนิดก่อนตอบ

“ลูกไฟคลอกจ้ะ”
นั่นไงอย่างนึกไว้แล้วเชียวจึงเอ่ยต่อและตบพื้นศาลาสองสามครั้งเบาๆเชิญแก “นั่งก่อนสิ’’ หญิงผู้นั้นลังเลพอเป็นพิธีแล้วหย่อนก้นลง ห่างผมพอสมควร คงคิดไปเองกลัวถูกรังเกียจจึงว่า “เข้ามาใกล้ๆ ก็!ด้”  บาร์โหนติดผนัง หล่อนจึงเขยิบชิดอีกหน่อย เลยเริ่มป้อนคำ “บ้านอยู่ที'มี'หรือ’’ ผู้นั้นล่ายหน้ากับบอก “ไม่หรอก อยู่กรุงเทพฯ จ้ะ คุณละมาจากทีนั่นหรือเปล่า”ก็พยั'ก'หน้าตอ,บ1ไป “ใช่ชอบมาวัดนี้เป็นประจำ สองสามเดือนครั้ง’’ ได้ถามต่อ“ทำไมถึงมาอยู่แถวนี้ล่ะ แล้วอาศัยที่วัดหรือบ้าน”ได้รับคำตอบ “ขออาศัยกุฏิแม่ซีอยู่ด้านหลัง1วัดหลายปี'มาแล้ว’'หล่อนย้อนถาม “ไม่รังเกียจฉันหรือ”ผมหัวร่อ แล้วว่าไม่หรอก“อยากฟังเรื่องราวของคุณนะ เพราะเหตุใดจึงเป็นอย่างนี้เต็มใจจะเล่าให้ฟังไหม”ที่พูดนี่เพื่อจะวิเคราะห์ที่หล่อนพิการทั่วร่าง เพราะสร้างกรรมจากชาตินึหรือเมือตังแต่ครังปางก่อนหญิงขายอาหารปลารู้ภายหลังหล่อนชื่อ วันเพ็ญ จึงขอเรียกเพ็ญแล้วกันลันหน่อย บอก“ทำบาปกับแม่ยู่ให้กำเนิดและคนอื่นไว้มาก”ก็ซักไป เรื่องเป็นอย่างไงหรือ“ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวแม่จึงรักมากทำให้เอาแต่ใจ ” หล่อนเริ่ม“จำได้ตอนนั้นอายุสิบแปด  ติดตั้งบาร์โหน ออกเที่ยวกับเพื่อนตามห้างสรรพสินค้าดูคอนเสิร์ตครั้งละเป็นพัน เงินที่ขอ แม่ยู่,เขามาทั้งนั้น”ผมขัดจังหวะถาม “ขอโทษนะแม่มีอาชีพอะไรถึงมีเงินให้'คุณเที่ยวมากมายขนาดนั้น”


บาร์โหน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น